De band tussen kinderen en hun grootouders

Tegen de ochtend had ik een akelige droom. Twee van mijn kleinkinderen waren bij mij en ik zou met hen naar mijn moeder gaan. Ik reed en ik reed...... maar in de omgeving waar ik 45 jaar heb gewoond, was ik de weg kwijt. Opeens werd mij duidelijk hoe ik daar moest komen en ik besloot de auto te keren op een inham, een soort grote oprit. Daar aan de kant stond ook al een auto. Terwijl ik aan het keren ben komt er een andere auto aan. Een moeder met een kindje op de arm stapt uit en uit de andere auto komt een man. Zij werpt het kind in zijn richting en hij vangt het op in zijn armen. Vervolgens trekt zij de achterportier van de man zijn auto open en smijt een knuffel naar een klein meisje toe, wat daar in een autostoeltje zat.

Ik was getuige van een overdracht van kinderen van moeder naar vader.

Ik moest zo verschrikkelijk huilen, mijn hele lichaam kromde zich en ik kon niet stoppen met verscheurd te huilen.

Zo is de wereld geworden. De band tussen man en vrouw, ouders en kinderen, grootouders en (klein)kinderen. Iets wat een band voor eeuwig is, is kapot gemaakt.

Deze ervaring van pijn en verdriet, was voor mij een ieniminie ervaring van het verdriet wat onze hemelse Vader hierover heeft. Het is zo tegengesteld aan hoe Hij het heeft bedoeld!

Vanochtend open ik mijn mail en zie dat er een nieuwsbrief is gekomen. Dit sluit aan op mijn droom en gaat over de band tussen grootouders en kleinkinderen. Hoe mooi die band kan zijn en hoe moeilijk het is om bij verlies mee om te gaan.

Klik hier om het artikel te lezen en te genieten van de mooie afbeeldingen. 

Een zichtbaar hart in de boom

Het beeld wat onze hemelse Vader mij liet zien.
Vanochtend zit ik op de bank te bidden voor huwelijken onder druk en daarbij heb ik een bepaald gezin voor ogen. Deze keer bad ik met ogen open en ik keek naar buiten. Mijn blik viel op de twee eikenbomen op ons pleintje. Ergens in het midden tussen beide bomen, waren twee takken omgebogen en samen vormden ze een 'hart'. Ik kreeg de volgende ingeving:
Een huwelijk is tussen twee mensen, twee losstaande individuen, net als deze twee bomen. In dit geval ziet de één er duidelijk meer ontwikkeld uit dan de andere. In het midden waar de takken van beide bomen elkaar raken, zie ik dat ze daar in het midden een hart gevormd hebben. Wanneer het waait, gaat het hart aan alle kanten op en is nog nauwelijks zichtbaar in de vorm van een hart. Deze wordt alleen zichtbaar wanneer het windstil is.

Van deze boom is alleen zichtbaar wat boven de grond zit. Het deel wat onder de grond zit, is niet zichtbaar, maar de wortels van beide bomen (waardoor ze vast en stevig staan) zijn onlosmakelijk met elkaar vergroeid.
Net als deze twee bomen blad en vrucht dragen, zien we dat binnen het huwelijk ook. Evenals in de natuur, kennen huwelijken ook seizoenen: ontwikkeling van groen, tot bloei/vrucht komen, afsterven, rustperiode om terug te gaan naar de bron, de sapstroom, waaruit nieuw leven ontwaakt.
Dit proces is een komen en gaan. Soms woeden er hevige stormen. Doorgaans kunnen de bomen dat wel hebben, maar ze zijn kwetsbaar als er nog veel blad aan zit. Wanneer één van beide bomen door zo'n storm omver gaat, is het hart verdwenen, maar zijn ook de wortels die in elkaar vergroeid zijn, (on)zichtbaar verwond.
Wanneer de wortels voor het grootste deel beschadigd zijn, gaat de nog overeind staande boom langzaam dood. Zijn de wortels minder ernstig beschadigd, dan redt de andere boom het wel, maar het duurt wel even voordat die hersteld is.

mijn stille aanwezigheid is genoeg

Vanochtend was ik weer vroeg wakker. Nadat ik vannacht al een paar uur wakker had gelegen en dan mij probeer te richten op God, dommelde ik toch af en toe even in slaap. Zo had ik al een aantal uren liggen sluimeren, vandaar dat ik lekker vroeg uit bed ging. Om mijn man niet wakker te maken, sloop ik zachtjes naar beneden.

Zoals gewoonlijk las ik mijn Bijbeltekst en het leesrooster voor de dag. Voor een “gebed” vind ik vaak geen woorden. Ik kan hem alleen maar danken voor Zijn zegeningen, die mij zo overweldigen. Nu verlangde ik er gewoon naar om in Zijn aanwezigheid te zijn, met niks…… gewoon…..Hij en ik.

Muziek brengt mij dicht bij Hem en ik keek in mijn YouTube geschiedenis en klikte daar de nummers aan die ik onlangs had bekeken. Gewoon met mijn ogen dicht, voeten op de tafel en mijn ochtendjas lekker warm om mij heen geslagen, zat ik zo stilletjes te luisteren en te genieten.  Met teksten als “ik verlang naar U Heer”……….’Hij is genoeg voor mij’………’’ U bent de bron van mijn bestaan’……..Voordat ik het wist was er op die manier al een uur voorbij en opnieuw kwam er een gebed vol dankbaarheid uit mijn mond.

Via de WhatsApp stuurde een bemoedigende afbeelding naar een aantal mensen van wie ik weet dat ze het wel kunnen gebruiken. Mijn dag kon beginnen.

Daarna ging ik even mijn mail opvragen. Soms bezorgt het lezen en beantwoorden mij enige tijd, maar nu hoefde ik niets te beantwoorden en las ik bemoedigende woorden in een paar mails van ‘vrij zijn’ en van Joyce Meyer. Vervolgens nog even kijken op mijn Facebook pagina. Daar is veel negativiteit te lezen, geplaatst door enkele van mijn vrienden. Maar vandaag zag ik de mooiste afbeeldingen voorbij komen en las ik getuigenissen van mensen die Jezus Christus hadden leren kennen en hoe Hij hun leven veranderd had.

Een afbeelding kwam diep bij mij binnen en de tranen liepen over mijn wangen. De emotie die het schaap uitstraalt, ja, zo voel ik mij vaak zonder dat ik het werkelijk besef. Hoe bijzonder is het om te weten dat mijn stille aanwezigheid genoeg voor Hem is. Het zit niet in de woorden, niet in mijn daden. Het is genoeg om in Zijn aanwezigheid te zijn, met niks…… gewoon…..

Klik hier voor de Facebook verwijzing